ΕΤΣΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ..

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 2010

ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΕΙΑ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΕΝΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Καλοκαίρι 2001 στην αυλή του σπιτιού μου στον Άγιο Βλάση ο αδελφός μου ο Πέτρος, νεοεκλεγείς στο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου Αγιοβλασιτών Αθήνας, μου προτείνει να γράψω ένα σενάριο για την αναπαράσταση στην Κορομηλιά.

Η φιλοδοξία του νεοσύστατου Δ.Σ είναι να αναχθεί σε κορυφαίο γεγονός ιστορικής εκδήλωσης για τον τόπο μας. Δέχομαι… τι έχω να χάσω; Πίσω μου ένα διπλό πένθος μου άνοιγε την άβυσσο της θλίψης… Μπροστά μου ένα άγνωστο εγχείρημα.. Τόλμησα.

Πέρασα από τις γραφές του «Καραϊσκάκη»…Διάβασα το Δημήτρη Α. Φωτιάδη, ξεφύλλισα την αδημοσίευτη εργασία του δικηγόρου Γεώργιου Ε. Παπαγιάννη Η μάχη της Κορομηλιάς και ο Καραϊσκάκης, μίλησα με γερόντους στην αγορά του χωριού, με ανθρώπους που άκουσαν πράγματα από γεροντότερους, και φυσικά απόλαυσα τις πολύωρες συζητήσεις με τον πατέρα μου Στέφανο Σπυρέλη. Αναζήτησα το γεγονός στην ιστορία του έθνους, στις σελίδες των ποιητών Σολωμού και Ζαλοκώστα, στα τραγούδια απ το στόμα του μπάρμπα Τάκη…

Πήγα και ξαναπήγα στον τόπο της μάχης… με υψωμένο το ελληνικό φρόνημα και τα μάτια μου χαμηλά στην ξερολιθιά έχοντας πάκους χειρόγραφα στα χέρια μου και όλες τις φωνές των γερόντων στα αυτιά μου…

Έτσι προέκυψε το πρώτο κείμενο της παράστασης του 2001… Η αρχή και το τέλος του κατακλύζονταν με τη μουσική Θεοδωράκη για τη «Ρωμιοσύνη» του Ρίτσου.

Δέχτηκα τις παρατηρήσεις όλων… ο κόσμος αναζητούσε την δραματική συγκίνηση και την έπαρση του πατριωτικού συναισθήματος… και αρκετοί δικαίως με παρατήρησαν γιατί στο προσκλητήριο των νεκρών δεν άκουσαν τον δικό τους πρόγονο…

Τη δεύτερη χρονιά (2002), το κείμενο εμπλουτίστηκε με όλα αυτά… κυριάρχησε η σκηνή της μονομαχίας ανάμεσα στον Καραισκάκη και τον Χατζημπέντο αφού αποδεδειγμένα άρεσε πιο πολύ στο κοινό. Η μεγάλη προσέλευση των γυναικών μας έκανε να δραματοποιήσουμε στοιχειωδώς αποσπάσματα από τον Εθνικό ύμνο… Οι γυναίκες ανεβαίνουν την πλαγιά του υψώματος να αγναντέψουν την άτακτη φυγή των τούρκων στον Αχελώο σχολιάζοντας με τα λόγια του Σολωμού τον χαμό τους:

« Κακορίζικοι, πού πάτε

του Αχελώου μεσ’ στη ροή

και πιδέξια πολεμάτε

από την καταδρομή.»

Ολο αυτό αποτέλεσε μια θέαση χωροχρονική και υπερτατη μύηση σ ένα γεγονός που διαπερνά το χρόνο και το χώρο και μεταφέρει τα δυνατά μηνύματα του στην εποχή μας δημιουργώντας έντονα συναισθήματα στους θεατές. Ηταν πράγματι ένα ανεπανάληπτο θέαμα…

Το 2003 ήταν ένα γόνιμο καλοκαίρι… Το κείμενο αναπλάστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα από το διήγημα του Νίκου Σκιαδά « Χουσιάδας». Ο μυθιστορηματικός Χουσιάδας παίρνει σάρκα και οστά στην θεατρική μας αναπαράσταση… όταν συντάσσεται με τον Καραισκάκη για να διεκδικήσει την γυναίκα του που απήγαγαν οι Τούρκοι…. Στο τέλος της μάχης οι γυναίκες καταφτάνουν στη λάκκα για να «κηδέψουν» τους νεκρούς τους θρηνώντας…

Ρίγη συγκίνησης στο κοινό… συγχαρητήρια των τοπικών παραγόντων…

Καλοκαίρι του 2005 έχουν περάσει 2 χρόνια και κανείς δεν έχει ευαισθητοποιηθεί ώστε να αναδειχτεί ο τόπος και το γεγονός… ούτε μια επιγραφή με τα ονόματα των νεκρών..

Το σενάριο μεταμορφώνεται ξανά έχοντας στο σώμα του όλες τις προηγούμενες μορφές. Είναι η χρονιά που δύο βασικοί πρωταγωνιστές Νίκη και Δημήτρης Σαλαούνης αφήνουν ανεξίτηλη την ερμηνεία τους υποδυόμενοι τα φαντάσματα της ιστορίας που τριγυρνάνε αδικαίωτα στον ίδιο τόπο για 182 χρόνια…

Μια παρέα ανέμελων παιδιών τους ξυπνάει άθελα τους από το λήθαργο, εκείνοι εξιστορούν πικραμένοι την ιστορία της μάχης και εξαφανίζονται όπως ήρθαν… αδικαίωτοι… ενώ τα παιδιά αναρωτιούνται «μα… ούτε μια πλάκα με τα ονόματα;»

Καλοκαίρι του 2006 κι ενώ η φαντασία μας για νέα σκηνοθετικά ευρήματα είναι στο καλύτερό της σημείο, το σενάριο σταθεροποιείται ενώ οι πρωταγωνιστές παραμένουν ίδιοι με μικρές αλλαγές…

Μέχρι το καλοκαίρι του 2010 που η υπογράφουσα θέλοντας να ταράξει τα εθισμένα αυτιά των θεατών που εξοικειώθηκαν με το σενάριο τόσο που παρενέβαιναν κάθε φορά στους ηθοποιούς προτρέποντας τους να λένε το κείμενο πιο δυνατά ή να συγκεντρωθούν στο ρόλο τους, επιχείρησε την αποδόμηση του κειμένου, διαλύοντας έτσι κάθε γνώριμη πλοκή για τον κόσμο που διψούσε για την ψευδαίσθηση και πρόβαλλε σε πρώτο πλάνο την ιστορία της ηρωικής ομάδας των εθελοντών που σήκωνε στα χέρια της το βάρος της αναπαράστασης…

Εθισμένοι θεατές από τη μία και αδιάφοροι πολιτικοί άρχοντες βρέθηκαν απέναντι σε μια νέα ακατανόητη θεατρική πραγματικότητα πράγμα που σόκαρε αρχικά. Ο στόχος όμως ήταν να αφυπνίσει και να προβληματίσει…Στα μάτια των υποψιασμένων Ελλήνων φάνηκε καθαρά στο προσκήνιο η σκιά της σύγχρονης Ελλάδας με το ταγάρι της ζητιανιάς. Στον ίδιο τόπο που δοξάζαμε ένα ηρωικό γεγονός αλλοτινής εποχής, ένα γεγονός που συντέλεσε στην παλαι ποτέ λεφτεριά της, τώρα μια ομάδα ανθρώπων κατήγγειλε με τη στάση τους την υποκρισία της σύγχρονης φιλοπατρίας χωρίς την πρόφαση του παρελθόντος την ώρα που οδηγείται σιδηροδέσμια στην πολτισμική και οικονομική υποδούλωση.

Είναι η ώρα που οι ηθοποιοί, χωρίς την πρόφαση του παρελθόντος, υποδυόμενοι τον εαυτό τους, παγώνουν στο ακουσμα του τραγουδιού « που πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος» και η παράσταση τελειώνει με το τσάμικο του Σαββόπουλου:

Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό

Ελασσόνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο

Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα

Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ

Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης

Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων

Αλέκος Βασίλης ʼγγελος

Μπιζανίου κι Αναλήψεως Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου

η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει

Το καλοκαίρι του 2011 η αναπαράσταση έμεινε ανενεργή προκειμένου να αναδιοργανωθεί και να δυναμώσει για να διεκδικήσει τον δικό της σύγχρονο λόγο στη γενικότερη πλέον αποσύνθεση…

ΒΑΓΙΑ ΣΠΥΡΕΛΗ* ΙΟΥΝΙΟΣ 2012


*Η Βάγια Σπυρέλη ειναι εκπαιδευτικός και θεατρολόγος αλλά και επι σειρά ετών σκηνοθέτης της θεατρικής αναπαράστασης της μάχης της Κορομηλιάς.