Εκείνη την εποχή δεν ξέραμε ότι υπήρχε πορτοκαλί μπάλα.Δεν ξέραμε το πραγματικό της χρώμα,την υφή της,το βάρος της.Δεν ξέραμε βασικά πράγματα,την διάμετρο της στεφάνης,το ύψος της μπασκέτας,το μήκος και πλάτος ενός γηπέδου μπάσκετ..Είπα μπάσκετ;Ούτε αυτή η λέξη ξέραμε τι σήμαινε.Τις Κυριακές τα μεσημέρια ,στην ΕΡΤ, σε αγώνες μόνο για μυημένους του αθλήματος,μάταια προσπαθούσε ο Κορωναίος , ο Γιατζόγλου ,ο Γκούμας και οι άλλοι μπασκετμπολίστες εκείνης της εποχής,να μας μάθουν τα μυστικά του παιχνιδιού.
Εκείνη την εποχή οι εφημερίδες μιλούσαν για ηρωικές εμφανίσεις στην Ευρώπη, σε όλα τα
αθλήματα,και ήττες με τιμητικά σκορ.Η ήττα π.χ στο μπάσκετ κάτω από 10 πόντους
ισοδυναμούσε με νίκη.Και τότε, ένας λιγομίλητος νέος ,ξενόφερτος ,Ο Νίκος Γκάλης μπήκε στην ζωή μας ανατρέποντας την καθημερινότητά μας.
Μάς θύμισε την ιστορία του Δαυίδ με τον Γολιάθ,μάς ξύπνησε τον χαμένο μας τσαμπουκά- ίδιο γνώρισμα της 'Ελληνικής φυλής- και μας έκανε να πιστέψουμε ότι όλα πια γίνονται..
Ζούσαμε τότε σε μια περίεργη εποχή.Η Ψωροκώσταινα ήθελε,να πετάξει τα κουρέλια,απομεινάρια του πολέμου και της χούντας,ήθελε να βάλει τα καλά της, να βγει απ την αφάνεια,να γίνει Ευρωπαία.. Η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου εκεί κοντά στο 1987 άρχιζε τότε,να ζει την πιο μεγάλη της έπαρση, μετά την μεταπολίτευση..
Το βράδυ του τελικού θυμάμαι. μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του Μάνθου που
είχε έγχρωμη τηλεόραση 26 ιντσών και κόστιζε τότε όσο 4 μηνιάτικα
σημερινά.
'Ηταν κι αυτό ήταν δείγμα της δίψας του Έλληνα να εξισωθεί
γρήγορα με τους άλλους Ευρωπαίους..
Κανείς δεν ήξερε από μπάσκετ..Το μόνο
που ξέραμε ήταν να μετράμε καλάθια..έγκυρα και άκυρα μαζί..Αυτό που μας
ένοιαζε ήταν να νοιώσουμε υπερήφανοι..Και νοιώσαμε...
Στο τέλος
αγκαλιαστήκαμε,κλάψαμε,χορέψαμε,μεθύσαμε..
Το 1987 η Ελλάδα έζησε ένα παραμύθι.Και όπως γίνεται πάντα στα
παραμύθια ο ήρωας δεν είναι ποτέ μόνος του.Δίπλα του υπάρχουν άξιοι
συμπαραστάτες και ο Νίκος Γκάλης είχε πολλούς!
Η άλλη μέρα δεν θα έμοιαζε
σε τίποτα με τις προηγούμενες.Η τιμητικές ήττες ήταν πια όνειδος,οι
μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος σχεδόν όμοιες μας..
Λίγες μέρες
μετά,σταμάτησα στο πεζούλι μιας αυλής να απολαύσω για λίγο το μεθυστικό
άρωμα των νυχτολούλουδων..Απ την αυλόπορτα ξεπρόβαλε μια ηλιωμένη. Με
κοίταξε στα μάτια και μου πε:
-Τον είδες αυτόν τον Γκάλα παιδί
μ;Τα βαζε τρία τρία τα καλάθια και στέκονταν στον αέρα και τς κορόιδευε
κιόλας..Χαλάλι τ΄ μας έκανε υπερήφανους!
Ο Νίκος Γκάλης ,δεν ήταν ένας απλός μπασκετμπολίστας.Ηρθε σταλμένος να ξυπνήσει μέσα μας τον στραπατσαρισμένο εθνικό μας εγωισμό,να τονώσει την εθνική μας λεβεντια.Και το κατάφερε..
25 χρόνια μετά ο Νίκος Γκάλης, ασπρομάλλης πια,πήρε την ύψιστη τιμή που μπορεί να έχει ένας αθλητής απ την Ελληνική κοινωνία,σε μια εποχή που η λέξη ήρωας ή ηγέτης μοιάζει με ανέκδοτο..
Και ήταν εκεί πιο πεισματωμένος απο ποτέ και αρνούμενος να αφήσει τον θρόνο του για κανέναν άλλον κοινό θνητο,θυμίζοντάς μας όπως και τότε που πρωτοήρθε,ότι εκτός απ τα μυρμήγκια υπάρχουνε και οι Γίγαντες..
