ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ....

Ο Στέλιος Κουτρης περσι τιμήθηκε απο την ενορία Κ.Αγίου Βλασίου για την συνολική του προσφορά στην Εκκλησια..

Ο μπάρμπα Στέλιος o Kούτρης μόνιμος ιεροψάλτης στην εκκλησία του χωριού στριφογύρισε προσεχτικά το αναλόγι στο ψαλτήρι.  Όταν βρήκε το  βιβλιαράκι που θελε το έπιασε στα χέρια του και αφού το έψαξε για λίγο, το καπάκωσε ανοιχτό στη σελίδα που ήθελε,έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και κοίταξε απέναντι εκεί που καθόμασταν ένα τσούρμο πιτσιρίκια μαζεμένα, για το Κυριακάτικο εκκλησίασμα.. 

-Έλα δω μου έγνεψε κουνώντας εμφατικά το χέρι του.. Κοίταξα δεξιά ,αριστερά έβαλα το χέρι μου στο στήθος και ανοιγόκλεισα το στόμα μου:

-Εγώ?

Ο μπάρμπα Στέλιος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Διάβηκα κατακόκκινος απ τη ντροπή μου μπροστά από το ιερό και έπιασα το ψαλτήρι δίπλα του, περιμένοντας να ακούσω τι με θέλει..

Δεν περίμενα πολύ ..Μου ΄δωσε το βιβλιαράκι και με το δάκτυλο του μου ΄δειξε την σελίδα που ΄λεγε το «Πιστεύω»..

-Διάβασε το ,μου πε με ύφος που  δεν σήκωνε αντίρρηση.. Μόλις τέλειωσα πήγα να φύγω ,αλλά με κράτησε ξανά. «Κάτσε λίγο, μην φεύγεις ,κάτσε να μάθεις να ψέλνεις. μου πε.. Είναι ότι πιο ωραίο  μπορείς να μάθεις»..

Ακολούθησαν κι άλλες  Κυριακές στο ψαλτήρι..Ο μπάρμπα Στέλιος με υπομονή μου μάθαινε την ψαλμωδία του κάθε τροπαρίου.. Η βαριά, γεμάτη και ψαλμωδική φωνή του γέμιζε την εκκλησία χωρίς την ανάγκη του μικροφώνου, κάνοντας την Θεία λειτουργία ακόμα πιο κατανυκτική..

Έχοντας βαθιά το αίσθημα της προσφοράς προς τους συνανθρώπους του ο μπάρμπα Στέλιος δεν αρκούταν μόνο στην ψαλτική. Το πάθος του ήταν η ενασχόλησή του με τα κοινά. Για πολλά χρόνια οι συγχωριανοί του τον εμπιστεύτηκαν σαν κοινοτικό σύμβουλο κι αυτός τους αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο. Εργατικός και τίμιος στο καθετί που αναλάμβανε το τελείωνε όταν έπρεπε και όπως έπρεπε.

Κι όταν έφτανε η ώρα της χαράς και του κεφιού ,εκεί  στ Αϊ Βλασιού, στο πανηγύρι, σηκωνότανε απ το τραπέζι, έφτανε στο κέντρο του χορού και τότε, αυτός ο μικροκαμωμένος άνθρωπος, που χώλαινε και ήταν  φανερό πως δεν τον βάσταγαν τα πόδια του, πέταγε με δύναμη μακριά τις πατερίτσες, και μεταμορφωνότανε σε γίγαντα ,δείχνοντας το μεγαλείο και την δύναμη που ΄κρυβε η ψυχή του..

Όλα τα αντιμετώπιζε με το τον τρόπο πους τους έπρεπε.. και πώς να μην το κάνει αφού γνώρισε τα δύσκολα απ την μέρα που γεννήθηκε. Με το χαμόγελο και με τα αστείο εκεί που έπρεπε και με πάθος περίσσιο εκεί που το απαιτούσε η στιγμή.

Πρίν λίγες μέρες ο Στέλιος,ο δικός μας Στέλιος, έχασε την μάχη με το Θάνατο, περήφανα ,όπως περήφανος ,αγνός και τίμιος, στάθηκε σε όλη τη διάρκεια του βίου του..

Και τούτος  ψαλμός,τούτη την ώρα, μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό μου: «Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ την ψυχήν του δούλου σου..»

 Πέτρος Σπυρέλης