"ΙΕΡΗ ΤΡΕΛΑ"

 "Σε μια εποχή που ο πλανήτης ανάστατος μετακινείται συνεχώς για μια καλύτερη ζωή, που η παγκοσμιότητα απειλεί να ισοπεδώσει την πολιτιστική και εθνική μας κληρονομιά, εμείς οι εθελοντές έχουμε ήδη τη δική μας ταυτότητα, ξέρουμε ήδη τη δική μας διαδρομή… φέρνουμε ήδη τη δική μας πατρίδα. Κλεισμένη καλά στην καρδιά μας"

«ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ»

«ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΚΑΙ ΘΑ  ΒΡΟΥΜΕ

ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ ΣΤΕΚΙΑ ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΚΑ ΒΡΕ !!!

ΩΣΠΟΥ Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΑΥΤΗ ΣΑ ΧΩΡΙΟ

 ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΝΑ ΞΕΔΙΠΛΩΘΕΙ…»

 (Δ.ΣΑΒΟΠΟΥΛΟΣ)

 Έτσι μας έχρισε  κάποιος σε μια από τις πρώτες συναντήσεις της ομάδας αναπαράστασης.  Στο καφενείο ήμασταν τότε και κοιταζόμασταν αμήχανα μεταξύ μας, σαν  να θέλαμε να μετρήσουμε  o ένας την ιερή τρέλα που κουβαλούσε ο  άλλος, τότε που προσπαθούσαμε να συγκροτηθούμε σαν ομάδα. Ο πρώτος σκληρός πυρήνας της αναπαράστασης. Πριν από τέσσερα χρόνια.

    Μέχρι τότε όλοι εμείς δες γνωριζόμαστε καλά -καλά ή ήταν σαν να είχαμε ξεχαστεί. Οι παλιοί συμμαθητές χαιρετιόμασταν φευγαλέα ,στην αγορά ο καθένας μόνος του σε μια καρέκλα ή δυο- δυο. Στις κοινωνικές εκδηλώσεις τα τυπικά, τα συνηθισμένα… Οι περισσότεροι φευγάτοι. Αθήνα ή Αγρίνιο… Και δεν είχαν περάσει πολλά  χρόνια   που είχαμε αποφοιτήσει. Παντρεμένοι… υποχρεώσεις, παιδιά… Στην εκκλησία το Πάσχα οι γυναίκες έδειχναν από μακριά κάποιους άγνωστους και έλεγαν «ο άντρας της Λένης είναι» ή «το παιδί του Χρήστου… μεγάλωσε…». Λίγες μέρες διακοπές και μετά ξανά στην κλεισούρα του σπιτιού, της δουλειάς, τα κεφάλια μέσα, μέχρι την επόμενη άδεια.

    Εθελοντές… Η μαγική λέξη έσπασε ξαφνικά τον πάγο, έριξε τείχη, μας έκανε να δώσουμε τα χέρια, έφτιαξε μια παρέα ,μια κοινότητα. Τα πρόσωπα είχαν ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα γεμάτο σημασία. Οι διακοπές μας είχαν και την «πλάκα» τους, τα ξενύχτια το «χαβαλέ» τους.

 Στην αγορά η στο ταμπούρι, σε πρόβα ή σε παράσταση… όλοι εμείς ήμασταν ένα σώμα. Ένα σώμα που όπως αποδείχτηκε, ζητούσε χρόνια να σχηματιστεί και να προσδιορίσει την ταυτότητά του.  Τρία καλοκαίρια μοιραστήκαμε την ίδια αγωνία, την ίδια κούραση, τα ίδια αστεία, τον ίδιο πυρετό για την  αναπαράσταση. Δεν είχαμε πρόβλημα να εκτεθούμε στους θεατές που παρακολουθούσαν. Η αγωνία μας όλη ήταν πώς να γίνουμε καλύτεροι. Το κείμενο γράφτηκε τρεις φορές μέχρι να καταλήξει… οι ρόλοι του έργου εναλλάσσονταν χωρίς ανταγωνισμούς… μικροί μεγάλοι συμμορφωθήκαμε στην πειθαρχία της ομάδας. Εκεί στο προσήλιο του βουνού τα σώματά μας σηματοδότησαν αυτό που χρόνια είχε ο καθένας μας μέσα του. Πελεκημένο από αντίξοες καταστάσεις , αλλοιωμένο από την περιπλάνηση για τη δική μας πατρίδα… αλλά περήφανο,  ορθό εκεί. Στην  ξερολιθιά του χωριού μας. Του χωριού που μας έδωσαν για κληρονομιά οι γονείς μας ,του ίδιου χωριού που σκάψαμε τα σωθικά να βρούμε τις πηγές του, να μας δώσει την ιστορία του και να την παίξουμε , εμείς οι νεότεροι κληρονόμοι.

    Σε μια εποχή που ο πλανήτης ανάστατος μετακινείται συνεχώς για μια καλύτερη ζωή, που η παγκοσμιότητα απειλεί να ισοπεδώσει την πολιτιστική και εθνική μας κληρονομιά, εμείς οι εθελοντές έχουμε ήδη τη δική μας ταυτότητα, ξέρουμε ήδη τη δική μας διαδρομή… φέρνουμε ήδη τη δική μας πατρίδα. Κλεισμένη καλά στην καρδιά μας. Όλοι εμείς αγκαλιάζουμε την πέτρα της μνήμης .Αυτή είναι η δική μας σωτήρια κιβωτός , ο μοναδικός τρόπος να προσδιοριστούμε  ξανά στη νέα τάξη πραγμάτων.

Αυτή είναι η δική μας πρόταση, κι αν κάποιος έχει να συμπληρώσει όπως λέγαμε στο δημοτικό, ας αναλάβει το θάρρος του να σηκώσει το χέρι… να μιλήσει… να βάλει ένα ακόμα λιθαράκι… Οι ιδέες δε λείπουν, οι άνθρωποι με μεράκι περισσεύουν.  Όλοι είμαστε εθελοντές κι αυτό μας κρατάει ακόμα στην ίδια  τρέλα όλους ενωμένους.

Ευχή μας είναι να αφυπνιστούν όλες οι λαϊκές δημιουργικές μονάδες κάθε ηλικίας και όχι μόνο. Χρειάζεται και η κατάλληλη ηθική και υλική υποστήριξη από πολιτικούς και πολιτιστικούς φορείς. Το δικό μας θαύμα ξεπερνάει  μικροπολιτικές σκοπιμότητες και τοπικιστικές αντιπαλότητες. Άλλωστε γνωρίζουμε από την ιστορία ότι όλες οι φιλότιμες κινήσεις γίνονταν πάντοτε από τους εθελοντές, το συμφέρον πάντα δίχαζε και διέλυε..

   Εμείς είμαστε εδώ και φέτος. Με νέες προτάσεις και διάθεση να ξεπεράσουμε την προηγούμενη επιτυχημένη μας παρουσία. Ας δώσουμε ζωή σε αυτό που ονειρευόμαστε και σιγανοκουβεντιάζουμε στα καφενεία. Τώρα ξέρουμε τον τρόπο. Φτάνει να έχουμε ψυχή.

Ας κρατήσουν οι χοροί!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είναι μερικές φορές που αδυνατεί να εκφραστεί κανείς με τον πεζό λόγο. ΄Έτσι όλη η συγκίνηση μου για την συμμετοχή όλων  στην περσινή αναπαράσταση της μάχης στην Κορομηλιά, έφτιαξε μόνο ένα ποίημα που δημοσιεύεται παρακάτω και το αφιερώνω σε όσους νοιώθουν  -όπως περιγράφω- … «παιδιά».

                                   Αύγουστος 2003

Ο ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ

    ( Αφιερωμένο στους εθελοντές

 της αναπαράστασης των Καραισκακείων)

  Γιατί είναι ο τόπος που γεννά

   Παιδιά που σμίγουνε τα φρύδια

σαν τα κλαριά στο λόγγο

Και είναι αψιά κι αράθυμα

σαν το Φλεβάρη

Και είναι αμίλητα, βαριά

σαν τα βουνά που κρέμονται απ το θόλο.

Και είναι αγέρωχα

σαν τη γραμμή που απλώνεται

βαθιά μες τον ορίζοντα.

Τέτοια παιδιά

Πλαγιάζουνε τη νύχτα με την τρέλα,

φωνάζουν με τον άνεμο

 ακατάληπτα.

Τέτοια παιδιά νορεύουνε το αύριο

σαϊτεύοντας συχνά κάποια οργή

Τέτοια παιδιά γεννάει το καλοκαίρι μας

Κίτρινα ξεροχώραφα

Αδιάβατα

 και λίθινα

 και πέτρινα

Μετάρσια

και άστατα

σαν τα ημερομήνια.

                                  Αύγουστος 2003 

                                                                      ΒΑΙΑ ΣΠΥΡΕΛΗ