"ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΝ ΚΑΙΡΟ?"

"ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΝ ΚΑΙΡΟ"?

Εκ των υστέρων πολλά μπορούμε να πούμε..Αλλά ακόμα το ύστερα δεν έφτασε.Ακόμα ειμαστε την ώρα που γίνεται η ζημιά,βρίζουμε και αναθεματίζουμε,αλλα αποτίμηση  και  το ποιός εφταιξε είναι αδύνατο ακόμα να κάνουμε,αφού τίποτα ακόμα δεν τέλειωσε..Δεν ξέρω γιατί μπάταραμε οικονομικά,δεν είμαι οικονομολόγος..Δεν ξέρω γιατι μπατάραμε πολιτικά,δεν είμαι πολιτικός..Ξέρω όμως ότι δεν κάναμε αυτό που οι πρόγονοι μας ξέρανε να κάνουνε καλά:να διαβάζουνε τα σημάδια.. τους οιωνούς..Εμείς διαβάζαμε .. ευπιθώς,λόγια πολιτικών..και την πατήσαμε!Γιναμε (η νομίσαμε ότι γίναμε)αυτάρκεις,χάσαμε το δένδρο,χάσαμε και και το δάσος..Η κρίση μάλλον ειναι δευτερευόντως οικονομική..Η.κρίση , είναι,κρίση αξιών,κρίση θεσμών,πανω απ όλα κρίση ανθρώπινων σχέσεων..Είναι κρίση του υπέρ εγώ,και.... κανένας άλλος.!!Γι αυτό το λόγο φαίνεται ότι δεν μπορούμε ν αντιδράσουμε μαζικά,γι αυτο το χουνέρι που πάθαμε..Μέσα σ αυτην την παγκόσμια οικονομική παραζάλη,φαντάζει το λιγότερο οξύμωρο,η επιμονή μιας ομάδας εθελοντών,να  συνεχίσει να δρα πολιτιστικά όπως συνηθιζε να κάνει τα τελευταια χρόνια,θυμίζοντας το παλιο παιδικο τραγουδακι:

-που πας καραβάκι με τέτοιον καιρο??

Ειναι δύσκολο την στιγμή πού ισοπεδώνονται τα πάντα,να σηκώσεις κεφάλι,και να δηλώσεις αντιρρησίας..Τόσα χρόνια δείξαμε ότι η αναπαράσταση,δεν είναι μόνο, ενα φολκλορ  θέαμα..Η Κορομηλιά είναι τόπος αναφοράς,η αναπαράσταση ειναι αντάμωμα,φίλων, συμμαθητών συχωριανών,είναι αντάμωμα για γλέντι,αντάμωμα για συνολική δράση,σύμπραξη σε ένα όμορφο αποτέλεσμα..Μην το χάσουμε αυτό,και μαζι  το καραβάκι..Αρκετα παίξαμε το παιχνίδι(τους)της απομόνωσης..Τέρμα τα χατήρια!

\